Wat als ik val? Oh maar liefste, wat als je vliegt? Quote van Erin Hanson
Kun je leren om werkelijk in het hier en nu te zijn? Kun jij je aandacht houden bij waar je bent en wat je doet, is dat mogelijk? Kun je loslaten wat jou niet meer dient? Durven loslaten en dat wat zich in het hier en nu aandient ervaren, maakt je zacht. Dat wat hard was, is gesmolten en je wordt zichtbaar, bijna transparant. Je bent in contact met je zelf en zo je wil ook met de wereld om je heen. Het klinkt best mooi om zo in contact met jezelf en met de wereld om je heen te zijn. Maar waarom is loslaten dan soms zo lastig?
Vaak is ons hoofd druk met allerlei zaken, terwijl ons lichaam in het hier en nu aan het ‘werk’ is. Als je lichaam en je hoofd niet zijn verbonden, betekent dit verlies van contact met jezelf, je voedingsbodem, je bron. In het hier en nu zijn kan lastig zijn wanneer het als pijnlijk, confronterend of geestdodend wordt ervaren. Je gedachtes dwalen af en voor je het weet ben je elders. Het kan soms te kwetsbaar voelen, alsof een bescherming, een schild, smelt en alles zichtbaar en voelbaar wordt. Misschien word je te veel geraakt, is dat wat je ervaart of gespiegeld krijgt te confronterend en trek je je (on)bewust terug achter je schild. Dat schild kan van alles zijn, vaak zijn het overlevingsmechanismes waarmee we ons lang veilig hebben gewaand en gevoeld. Vaak is het ons hoofd dat probeert vanuit eerdere ervaringen, jou weer in bekend en veilig water te brengen. De boodschap is: 'Pas op, gevaar, trek je terug!' Het lijkt dan alsof loslaten het laatste is wat je moet doen.
Ik herinner me nog van lang geleden, mijn enige ervaring ooit met waterskiën. Mijn toenmalige vriendje gaf mij de duidelijke instructie dat, zo gauw ik op de ski’s kon staan, ik mijn armen moest strekken en achterover moest leunen. Zijn instructie klonk zo makkelijk; in beweging komen door los te laten. Tot drie keer toe kreeg ik de ski's tegen mijn achterhoofd aan, want achteroverleunen en mij overgeven, dat lukte mij toen echt niet.
En toch kan het, loslaten en in het hier en nu zijn. Met alle risico's van dien, maar ook met de mogelijkheid iets te ervaren en voelen wat je niet eerder hebt ervaren of gevoeld. Je weet niet waar je uitkomt, maar je bent er wel helemaal bij, in contact met je zelf, je lijf en vanuit je bron. Dat wat pijnlijk, confronterend en lastig is, maar ook dat wat jou inspireert en voedt, krijgt nu jouw volledige aandacht. Alles wat niet (meer) bij jou hoort of past kan in vertrouwen losgelaten worden. Dat wat blijft, heeft jouw aandacht blijkbaar nog iets langer nodig en daar heb je dan alle ruimte voor. Zoals een collega mij ooit zei: "Wie loslaat heeft beide handen vrij." Wat zou je als je vrij kunt bewegen allemaal kunnen ervaren, zijn en doen? Misschien ontdek je wel iets nieuws, iets levends en moois over jezelf of over de wereld om je heen?!